Tysiąc obliczy wszechświata

Do lustra

Nieustające zwierciadło, skąd w tobie tyle uporu?
Czemu powtarzasz, bracie tajemniczy,
ruch mojej dłoni, który zda się niczym?
Skąd odbicie nagłe wśród cieni wieczoru?
Jesteś drugim ja, tym od autora greckiego,
i od zawsze się czaisz. W gładkości
niestałej wody lub w kryształu twardości
szukasz mnie wszędzie, daremnie ślepego.
To, że cię nie widzę, ale twoją obecność czuję,
zgrozę powiększa. Za przyczyną czaru
ważysz się liczbę rzeczy mnożyć bez umiaru,
Którymi jesteśmy i z których nasz los się buduje.
Kiedy śmierć mnie zabierze, powielisz innego,
a potem innego, innego, innego, innego...

Jorge Luis Borges