czwartek, 27 września 2012

Paradoks niezmienności


Ludzie - którzy sami są przecież procesem - boją się tego, co niestałe i zawsze zmienne, dlatego wymyślili coś, co nie istnieje - niezmienność, i uznali, że to, co wieczne i niezmienne, jest doskonałe. Przypisali więc niezmienność Bogu. I w ten sposób stracili zdolność rozumienia go.

Prawiek i inne czasy, Olga Tokarczuk

piątek, 21 września 2012

Szyfrowana magia


Gdzieś blisko mnie, poza zasięgiem wzroku i rąk, na kilku pajęczych nóżkach, odchodzi magia tej godziny, tego dnia. Stara się uciec ode mnie, odgrodzić się szczelnie maską niewidzialności, wtopić w tło tarczy zegara lub wleźć pod poplamioną śladami kawy serwetę. Nie może znieść mojej niepogody i przygaszonego spojrzenia. Każe się szukać usilnie, błądzić opuszkami palców po fakturze mebli. Ze strzępków zostawionych w drogowskazie chce być zbudowana raz jeszcze. Nie mam wyboru. Muszę iść. Nie sposób bez niej wytrwać do wieczora.

piątek, 14 września 2012

Para na szybie


Dziś znów mi się przyśniłaś. Taka jak wtedy. Nie potrafię widzieć cię inaczej, choć zawsze ubieram twe ciało w inny kolor, i mam wrażenie, że tym sposobem mnożę to spotkanie, uwiarygodniam, dając sobie kolejną szansę na miłość, na czułość, którą brutalnie wyrwałem z serca tym krótkim wyznaniem, przepowiednią przyszłych dni: „Odchodzę”. To był listopad, pamiętam. Nazajutrz zrobiło się zimno. Czasem nie wierzę już, że istnieją inne pory roku. Przeszywają mnie chłody i pamiętny kontrast tamtego dnia, taki kadr wspomnienia, taki mały, zasuszony motyl, para na szybie...

czwartek, 13 września 2012

Zakreślony kształt dymu


Pamiętasz może jak kupiliśmy wino, w smaku nieco zbyt cierpkie, które postanowiliśmy wypić nad rzeką, pełną o tej porze roku małych, szarozielonych rybek, opływających każdy kamień z gracją, gubiących na krótki moment swój określony kształt, by naraz zniknął on w przestrzeni wody, rozpękł się jak mydlana bańka i wrócił jak żart o puencie zawsze odnajdującej się na końcu? Pamiętasz jak przytuliłaś się do mnie, otarłaś o mój policzek, niegolony od trzech dni, taka dobra średnia, jak wyciągnęłaś przed siebie nasze splątane dłonie i oboje poczuliśmy, że coś zaczęło się zmieniać, coś się wtedy wydarzyło o czym nie chcieliśmy mówić, zbyt smakowało nam wino i ten zbliżający się wieczór? Odnalazłaś mi się wtedy lub raczej to ja się w tobie zagubiłem, wydawało się przez chwilę, że coś mi odebrałaś, jakąś ważną część, i że mógłbym zanurzyć się w tej szumiącej wodzie, zniknąć jak ryba, oddać się nurtowi, w który wniknęłyby wszystkie moje siły i zaniepokojone myśli. Zdmuchnąłem jednak to wrażenie z ust nim przywarło tam na dobre, i zapaliłem papierosa. Patrząc na rysunek twego profilu poprzez dym, poczułem się bezpieczniej.

środa, 12 września 2012

Tamte dni


Wiadomości z tamtych dni były dla mnie nieczytelne. Jedynie ty potrafiłaś zachować dumę niekochanej kobiety, a może po prostu znałaś mnie lepiej? Dziś już temu nie zaprzeczam tak stanowczo, ale wtedy, wtedy nie byłem przygotowany na taką ciebie, małą i zmysłową, patrzącą na mnie z zarysem żalu, gdy wychodziłem z myślą, że już nigdy do ciebie nie wrócę, lub kiedy odsuwałem się na drugi koniec pokoju, by marzyć, by analizować i oddawać sobie, w pewnym stopniu i tobie, bezcenne godziny strachu i niepewności, obcości przyrzeczeń i nierealnych planów na życie. To nie było takie trudne. Wystarczyło o tobie zapomnieć i być sam na sam z własnym bólem, rozczarowaniem sobą i światem, rozliczać się wg wzorów z tabel, schematów i innych powikłań, choć to tylko abstrakcje, odciski na kuchennym blacie, mysie pojękiwania, takie głupstwa.

czwartek, 6 września 2012

Najgorszy z grzechów


Wyrzut sumienia

Popełniłem najgorszy z grzechów
Jakie człowiek może popełnić. Nie byłem
Szczęśliwy. Niech lodowce zapomnienia
Powloką mnie i zatracą, bezlitosne.
Rodzice poczęli mnie dla gry
Z życiem, ryzykownej i pięknej,
Dla ziemi, wody, powietrza, ognia.
Zawiodłem ich. Nie byłem szczęśliwy. Spełniona
Nie została ich wola. Mój umysł
Zajął się symetrycznymi sporami
Sztuki, przeplatającej błahostki.
Zapisano mi dzielność. Nie byłem dzielny.
Nie opuszcza mnie. Jest zawsze przy mnie
Cień nieszczęśnika, jakim byłem.

Jorge Luis Borges

wtorek, 4 września 2012

Tysiąc obliczy wszechświata


Do lustra

Nieustające zwierciadło, skąd w tobie tyle uporu?
Czemu powtarzasz, bracie tajemniczy,
ruch mojej dłoni, który zda się niczym?
Skąd odbicie nagłe wśród cieni wieczoru?
Jesteś drugim ja, tym od autora greckiego,
i od zawsze się czaisz. W gładkości
niestałej wody lub w kryształu twardości
szukasz mnie wszędzie, daremnie ślepego.
To, że cię nie widzę, ale twoją obecność czuję,
zgrozę powiększa. Za przyczyną czaru
ważysz się liczbę rzeczy mnożyć bez umiaru,
Którymi jesteśmy i z których nasz los się buduje.
Kiedy śmierć mnie zabierze, powielisz innego,
a potem innego, innego, innego, innego...

Jorge Luis Borges