Strzępy

Chciałabym się dowiedzieć, co u mnie słychać. Zazwyczaj nie jest to takie trudne, ale od dłuższego czasu coś się zmienia. Nie dopuszczam do siebie myśli, że jest źle, taka nowa strategia przetrwania. Tylko mnie w tym nie ma, zostały strzępy ubrania i poruszające się pod nimi kończyny.

Przeglądając "Kubek aromatycznej kawy" (to blog), dowiedziałam się, że Dotta ceni moje "lutereczka" za "niespotykaną wrażliwość". Nawet nie wiedziałam o jej odwiedzinach i zrobiło mi się wstyd (pozdrawiam Cię serdecznie, Droga Czytelniczko i koleżanko "po blogu"). Owszem, odgradzam się od, coraz szczelniej, dystansuje do, wyraźniej każdego dnia, a jednak pod skórą jątrzy się nadal wielka rana. Głupia, nędzna, wypaczająca wszystko wrażliwość. A przecież tak wielu czuje podobnie, zalewa żalem blogowe przestrzenie, wymienia poglądy, wspiera rzeszę "wirtualnych przyjaciół", daje coś od siebie. Muszę się pozbierać... Choćby...

Muszę się dowiedzieć, co u mnie słychać. Chyba nie jest to takie trudne, nawet jeśli coś się zmieniło. Może dopuszczę do siebie myśl, że jest źle i spróbuję coś z tym zrobić, taka nowa strategia przetrwania. Tylko tak odnajdę siebie pod strzępami ubrań...