Postępujący proces rozproszenia

Tylko niektórzy, tak jak Marcin Świetlicki, zauważają, wiedzą i czują, jak bardzo rozprasza istnienie świata... Skupiłabym się na czymś, na zieleni traw, na szumie wiatru, na dotyku chłodnej rosy, na sobie, swoich myślach, na zapisanych w starych księgach myślach innych ludzi - na czymkolwiek.

Ale nie potrafię, niknę wobec tego szumu świata, znikam, jest mnie coraz mniej, z każdym dniem mniej. Rozpraszam się...