Oczy szeroko otwarte

Tak, życie potrafi zaskoczyć. Wreszcie mam coś do powiedzenia, nawet sporo, do zdarcia gardła. Wreszcie ktoś mnie słucha, z uwagą obserwuje, chłonie wiedzę, którą staram się przekazać. Nie wiem jeszcze, jak to w ogóle możliwe, że wróciłam po latach do tych samych, zupełnie innych murów. Już nie jestem dzieckiem, jestem dzieckiem dorosłym, które opanowuje temperament i jest oceniane. Kilka znajomych elementów, wiele nowości, a tak naprawdę - no właśnie - okaże się, gdzie tkwi sedno. Wyzwanie - jasne - praca uczycielki, kontakt z młodzieżą, tak różną od tej z przeszłości, z dorosłymi - bardziej zamkniętymi i zalęknionymi niż ich pociechy... dzwonek, dryń, dryń, dziennik w rękę i w dół, po schodach, po te oczy szeroko otwarte, jak moje kiedyś, teraz jeszcze bardziej. Słucham, wsłuchuję się w siebie i w innych. Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono, uczę się świata, motam się, chcę próbować... Trzymajcie kciuki.