Tymczasem

a tymczasem naciągam bólem strunę czasu teraźniejszego

od szyi i ramion po krańce bosych stóp zmarzniętych

zatwardziałość realiów przeraża i unosi bezwładnym potokiem

przemierza godziny posuchy i miejsc opuszczonych wczoraj

wciąż wierząc że bycie tu i teraz jest dobrą formą istnienia

a tymczasem przytłacza mnie pusta butelka i brak marzeń spełnionych za życia

rozsadza od środka groźba ucieczki od siebie

jednakowo pojedynczej i ociekającej chłodem

niby jeszcze nic nie rozeszło się w palcach

nie targnęło na jasność i osnowę sumienia

a już nie ma tych rąk i obietnic

stania w drzwiach prowadzących stąd donikąd

bezpowrotnie

a tymczasem zanurzam się w chwili na opak

i gorąco mi znów i soczyście

jakoś tak bokiem choć w środku samej siebie

od świtu

umacniam swe pozycje tęsknotą i lękiem znajomym

coś ucieka, coś krąży wokół lampy wyblakłej

może zostanie ze mną, lub zatoczy się równo

spadając na głowę łachmanem powolnym

oderwie się od konieczności konania po prostu

odkroi dwie kromki stołu koślawego

wyda jęk głuchy

zaniechany ponoć