Już wiesz...

"Nie zakochuj się w kobiecie, która czyta,
w kobiecie, która czuje zbyt wiele,
w kobiecie, która pisze ...
Nie zakochuj się w kobiecie wykształconej, czarodziejce, rojącej, szalonej.
Nie zakochuj się w kobiecie, która myśli,...
która potrafi wiedzieć, zdolnej wzbić się do lotu,
w kobiecie, która ma wiarę w siebie.

 

 

 Nie zakochuj się w kobiecie, która śmieje się lub płacze, gdy się kocha, która potrafi przekształcić swego ducha w ciało, a nawet więcej... w kobiecie, która kocha poezję (są one najbardziej niebezpieczne) lub w kobiecie, która może stać pół godziny przed obrazem, która nie może żyć bez muzyki.
Nie zakochuj się w kobiecie intensywnej, zabawnej, błyskotliwej, zbuntowanej, zuchwałej.
Niech nigdy nie zdarzy ci się zakochać w takiej kobiecie.
Bo gdy zakochasz się w tego typu kobiecie,
czy pozostanie z tobą czy nie, czy będzie cię kochać czy nie,
od takiej jak ta kobiety nigdy nie wrócisz wstecz.
Nigdy."

Martha Rivera Garrido

 

Niewiele, prawie nic

Pisanie nigdy nie było proste. Z czasem stało się jeszcze trudniejsze, bo przecież doszło tyle zakazów, nakazów, prawideł, do których trzeba się stosować, jeśli zależy nam na pracy nad warsztatem. A mnie zależy, choć to droga przez ciernie. Palce cierpną na samą myśl o przelaniu na kartkę pierwszej myśli, bo chociaż nie jest zła, żadna nie jest zła, to tylko drogowskaz, to potem już tylko pustka, pytania, wątpliwości i lęk, że za ta napuszoną fasadą słów nic się nie kryje. A przynajmniej niewiele.

 

 

Trawa i mech

Czy można bać się słów? Jasne, że można. Bywają ciężkie, wieloznaczne, puste, to wcale nie lepiej, koślawe, nieumiejętnie używane, rzucane na wiatr, połykane odruchowo, smakowane z rozmysłem, zapisywane na marginesach, zapominane. A to jeszcze nie wszystko.

Boję się zacząć spajać je w klamrę sensu, bo chociaż wierzę w wiele sensów, nie wiem czy istnieje jakiś nadrzędny, który całą resztę łączy i podtrzymuje. Zapewne samo poszukiwanie tej prawdy określa wszystko, czego próbuję się dowiedzieć. Jeśli jednak tą prostą prawdą się zadowolę, zatrzymam się, porosnę trawą i mchem.

Z uznaniem

Kłaniam się z uznaniem porażona koniecznością banalnych rozmówek, powielanych bezzasadnie, bezrozumnie, bezosobowo, byle tylko zapchać życiową pustkę, ciszę rozkładającą się brunatnym pyłem między jednym uchem a drugim, od synapsy do synapsy, nieczynnej rzecz jasna, zamkniętej na cztery spusty.