Po prostu

Niech to będzie właśnie taka kartka wyrwana z zeszytu, coś błahego, zbędnego, coś, co pomniesz, wyrzucisz zaraz po przeczytaniu. Albo przed. Właśnie taka.

Nikt nie spowiada się z żalu, nie tłumaczy. Bo jak? Po co? Komu? Żal trzeba przeżyć samotnie i cisnąć daleko za siebie.

Tylko to jedno - ten rodzaj intymności, której już nie ma między nami. Ten wyraz twarzy, kontury oczu i ust, gdy rozmawiasz z nią, może z tamtą też... Niektórych rzeczy nie da się opisać słowami.

Rozproszyłeś się w innych ludziach, bo nigdy nie potrafiłam być ostoją. Dla nikogo. Nie myśl o tym. Wyrzuć tę kartkę. Po prostu.